امروز سالروز تولد مردی از دیار خراسان است، دیار فردوسی و عطار و خیام، زادگاه اخوان و عماد.
70 سال پیش در چنین روزی یکی از فرزندان شهیر این مرز بوم در مشهد چشم به جهان گشود. فردی که شاید هیچگاه از یاد مردمان این سرزمین پاک نشود.
امروز هفتادمین سالگرد تولد استاد محمدرضا شجریان است. مردی که سکوت را شایسته مردمی که میان آنها میزیست ندانست.مردی که هم در زمستانش کنار مردم بود، زمانی که سلام را پاسخی نبود، و هم در زمانی که تفنگ ها را به سوی مردمش هدف گرفته بودند دم از آیین انسانی برآورد.
تا دیروز شاید وقتی صحبت از هنر و آواز و موسیقی میشد همه یک نام را پیشتاز می دانستند، صدای شجریان.
محفل های هنرمندان را گرمی بخش بود و هنر دوستان همواره به دنبال کار های جدید وی و نو آوریهایش در موسیقی سنتی ایرانی بودند.
صدایی که شاید هیچگاه درین سرزمین تکرار نشود.
اما امروز دیگر صحبت از شجریان منحصر به جلسات دوستانه اهالی موسیقی نیست،منحصر به هنردوستان و موسیقی دانان نیست، دیگر صدایش فقط در سالن های موسیقی طنین انداز نمی شود.
امروز شجریان نمادی از شرافت و شجاعت یک انسان آزادست، شجریان خطرها را پذیرفت و چشم بر جاه و مقام و ثروت بست اما حاضر نشد بر ظلم رقته بر مردمش سکوت کند. حاضر نشد چشمش را ببند تا نبیند چه بر مردمش می گذرد.
امروز تولد مردیست که هنرش هرچقدر هم بزرگ باشد، در قبال مردانگی و شرافتش کوچک شمرده میشود. شجریان تا دیروز برای مردمش فقط خواننده ای محبوب استادی تمام عیار بود، اما امروزه شجریان اسطوره ای تکرار نشدنی در آسمان هنر این سرزمین است که شرافتش نیز به بلندای صدایش اسطوره ایست، شجریان به جرگه تختی ها و پوریای ولی ها پیوست.
امرزو تولد یکی از اسطوره های ایران زمین است، سزاست نکوداشت و تکریم این اسطوره.
شجریان به ما آموخت هنوز هستند بزرگمردانی که از میان این مردم بپا می خیزند و در میان مردم رشد می کنند و هنگامی که به بلندای قله رسیدند ،مردمشان را فراموش نمی کنند.
هنرمند، زبان گویای مردم خویش است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر